Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ-Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ “ΝΕΡΑΪΔΟΓΕΝΝΗΜΕΝΩΝ” ΜΑΤΖΟΥΝΑΙΩΝ, Εργασία ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ, comianos.wordpress.com

Ο ΘΡΥΛΟΣ-ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΤΖΟΥΝΑΙΩΝ ΣΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ
ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΟΡΕΙΝΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
Τα Πλατάνια είναι ένα όμορφο και γραφικό χωριό της Ορεινής Τριφυλίας. Εκεί βρισκεται στους πρόποδες της πλαγιάς και το ιστορικό κάστρο της Είρας, εκεί που παλαιά είχαν τα λιμέρια τους οι περίφημοι αρματωλοί και κλέφτες, άνθρωποι σκληροί και αδάμαστοι. Πιο κάτω κυλούν  τα νερά της ελικόρροης Νέδας του μοναδικού θυλικού ποταμού. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο μεγάλης φήμης χιλίαρχος ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΜΑΤΗΣ, προερχόμενος από την Κωνσταντινούπολη. Αφού πρώτα πολλοί από τους απογόνους του ρίζωσαν και απλώθηκαν σε πολλά μέρη της Πατρίδος μας.  Στην όμορφη και παραδοσιακή πλατεία του χωριού Πλατάνια, του Δήμου Αυλώνος κάτω από τον βαθύσκιοτο αιωνόβιο πλάτανο απολαμβάνοντας το ποτό που οι φιλόξενοι κάτοικοι με είχαν κεράσει, δεν χόρταινα το εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μου. Από πάνω ο ονομαστός ανακαινισμένος πύργος
Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΝΕΡΑΪΔΩΝ ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ
του μπάρμπα Αλέκου. Το θρόϊσμα των φύλλων, το γλυκό τιτίβισμα των πουλιών, η βουνίσια δροσερή αύρα. Κάτω το βλέμμα μου αγκάλιαζε την αγριάδα του κακοτράχαλου τοπίου, φτάνοντας μέχρι το ποτάμι τη Νέδα με τους υπέροχους και φημισμένους καταρράκτες του. Μετά ανηφόριζε στα δύο βουνά πάνω από το ποτάμι. Μήνας Μάης η φύση γεμάτη χρώματα και ζωντάνια. Η συζήτηση γύρω από την οικογένεια των Ματζουναίων και τον μύθο γύρω από το όνομα του γενάρχη της οικογένειας. Ο γέρο Κωστας Λυμπερόπουλος μου μίλησε για τους Ματζουναίους και για μία διαφορετική δοξασία της προελεύσεως του ονόματος Ματζούνη. Τα ίδια μου είπε και ο Μπάρμπα Θοδωράκης Ματζούνης στο Κοπανάκι. Μου έλεγαν λοιπόν ότι στα Πλατάνια τους έλεγαν και Νεραϊδογεννημένους….  Γιατί τα κτήματα και καλύβια  που δούλευε και καλλιεργούσε η οικογένεια του Σταύρου Αντωνόπουλου, ήταν διεσπαρμένα στις έρημες πλαγιές,  και εκεί που ήταν  ρεματιές και τα όχθια της Νέδας. Θυμάμαι  έλεγα του μπάρμπα Θοδωράκη που στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνος ένα από τα καλοκαιριάτικα απογευματάκια είχαμε μαζευτεί γύρω από τον Ανδριανό στα σκαλοπάτια του Γιώργη Ρουκουνιώτη κάτω από την υπέροχη «μπαξάνα» την
ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟ ΞΩΤΙΚΟ ΠΛΑΣΜΑ
τριανταφυλλιά του με τα χιλιάδες άνθη που σκαρφάλωνε από την είσοδο του κήπου του μέχρι τα κεραμίδια του σπιτιού του. Και κρεμόμασταν κυριολεκτικά από τα χείλη του ακούγοντας την ιστορία γύρω από την οικογένειά του. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν σβύσει από το μυαλό μας. Είναι σαν τις ιστορίες της γιαγιάς που ακούγαμε καθισμένοι στο παραγώνι της κρύες νύκτες του χειμώνα ή στην «ρούγα». Αυτά δεν σβύνουν ποτέ… ιστορίες για φαντάσματα, βότανα θαυματουργά, παραμύθια, μαγεμένες τοποθεσίες που απαγορευόταν να επισκεφτούμε και τόσα άλλα. Μου έλεγε λοιπόν ο μπάρμπα Κώστας, πως ένας πρόγονος από το Αντωνοπουλαίϊκο, τον πρόλαβε η νύκτα και άπλωσε την κάπα του για να κοιμηθεί κάτω στην πλαγιά σε ένα αλώνι πάνω στα άχυρα δίπλα στις θυμωνιές, κοντά σε ένα μικρό καταρράκτη του ποταμού. Έβγαλε από τον τορβά του το ψωμοτύρι του, τις λιγοστές ελιές του, το απαραίτητο κρεμύδι και αφού έφαγε και ήπιε δροσερό νερό από το ποτάμι, έγειρε να ξαποστάσει. Γύρω στα μεσάνυκτα τον ξύπνησαν γλυκές φωνές, τραγούδια και γυναικεία γέλια. Άνοιξε τα μάτια του ψηλά  αντίκρισε ένα ολόγιομο φεγγάρι, να φωτίζει τον ουρανό με το λαμπρό του φως και το τοπίο γύρω του, το ποτάμι, και ανάμεσα στα νερά του καταρράκτη αιθέριες οπτασίες να λούζουν τα μαλλιά τους. Το θέαμα τον άφησε άφωνο και συνέχισε να παρακολουθεί χωρίς να βγάζει μιλιά, φοβόταν ότι αν έλεγε κάτι οι οπτασίες θα εξαφανιζόνταν. Σαν τελείωσαν τα παιχνίδια τους με τα νερά του καταρράκτη, τον πλησίασαν και ένοιωσε να τον σηκώνουν επάνω και να τον βάζουν στον χορό. Η οικογένεια ήταν
ΜΟΙΡΕΣ ΝΕΡΑΪΔΕΣ, ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΗΤΟ ΜΩΡΟ
ονομαστοί χορευταράδες και καλήφωνοι. Συνέχισαν λοιπόν τον χορό με γέλια και τραγούδια, μεθυσμένος ο Αντωνόπουλος από χαρά και υπέροχα αισθήματα, δεν κατάλαβε πότε πέρασε η ώρα και τις κονταυγές ακούστηκε το πρώτο λάλημα του κόκορα. Σημάδι ότι η η μέρα φωτίζει. Οι υπόλοιπες νεράϊδες εξαφανίστηκαν  ως δια μαγείας στα κοιλώματα και στις σκιές του ποταμού. Ο Αντωνόπουλος κράτησε το μαντήλι που τον κρατούσε η τελευταία κοπέλα. Την δύναμή της!! Η νεράΪδα άρχισε να τον εκλιπαρεί να της το δώσει πίσω, όμως ο βοσκός σκληρός στις ικεσίες της, αμετάπειστος και γοητευμένος από την ομορφιά της, κράτησε το μαντήλι και την έκανε γυναίκα του. Από το γάμο τους αυτό, σε λίγο καιρό  ήρθε το πρώτο τους παιδί. Σαν γεννήθηκε ή μάνα κατέβηκε στο μέρος που συναντιώντουσαν οι νεράϊδες και τα ξωτικά της Νέδας τα μεσάνυχτα με το μωρό στην αγκαλιά της. Όμορφες νεράϊδες φίλες της μαζεύτηκαν και κάθε μια έδωσε και μια διαφορετική ευχή για το μωρό. Ένα αγοράκι τόσο πολύ γλυκό και όμορφο, που όλοι το φωνάζανε χαϊδευτικά «ματζουνέλι» ή «ματζουνάκι». Αυτός ήταν και ο γεννήτορας των Ματζουναίων. Πάντως λέγεται από τους παλιούς, ότι παρά το ότι μετά κάνανε πολλά παιδιά  αγόρια και κορίτσια, παρά την μεγάλη αδυναμία και αγάπη που της είχε, όμως στα μάτια της γυναίκα του βασίλευε μόνιμα η μελαγχολία. Και δεν σταμάταγε να του ζητάει επίμονα να της δώσει πίσω το μαντήλι. Κάποτε ο Αντωνόπουλος σκέφτηκε ότι με τόση οικογένεια που είχαν αποκτήσει, ακόμη και αν της έδινε το μαντίλι αυτή θα έμενε…. Σαν το πήρε στα χέρια της όμως, με μιας εξαφανίστηκε και δεν ξαναφάνηκε. Μάταια την γύρεψε στα μέρη που την είχε πρωτοσυναντήσει, όμως στάθηκε αδύνατο. Έχουν τους δικούς τους νόμους τα αερικά…. Από τότε μας έχουν κολήσει το παρατσούκλι «Οι Νεραϊδοπαρμένοι -  Ματζουναίοι». Έτσι μας φωνάζουν χαϊδευτικά…. οι συγχωριανοί μας στα πλατάνια και στην γύρω περιοχή.
Οι εικονες είναι από το google :  www reikecenter.gr . Και από τις εκδόσεις ΣΤΡΑΤΙΚΗ “Πινακοθήκη των ηρώων του 1821″
Ευχαριστώ τον Θοδωράκη Μαντζούνη για τις όμορφες ιστορίες και θρύλους καθώς επίσης και τον συγχωρεμένο Μπαρμπα Κώστα Λυμπερόπουλο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Εργασία : ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΠΙΠΗΣ , comianos.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου